راز
جهانی شدن Happy
و در
دفاع از آزادی
بی قید وشرط
همه بازیگران ویدئوی
" هپی " در
ایران
از
زمانیکه فارل
ویلیامز –
خالق ترانه Happy
( خوشحال ) با
به اشتراک
گذاردن
رایگان اثر
خویش در یوتوب
از همه مردمان
جهان با هر
رنگ و عقیده و
فرهنگی خواست
که به سلیقه
خویش با ضربآهنگ
این ترانه
برقصند و انرا
متناسب با
علایق شان
بازسازی کنند
، کمتر کسی
تصور میکرد که
تقاضای ساده
او بدل به یک
فراخوان و
کارزار جهانی در
ستایش شادی
شود . راز این
موفقیت چیست؟ صرفا
بخاطرعده ای
الکی خوش که
از وضع دنیا
بی خبرند و
بقول سعدی " از
محنت دیگران ،
بی غمند " ؟!
آیا هوش
زیادی طلب
میکند که
بفهمیم در
جهان معاصر
انواع بحران و
جنگ و فلاکت و
بی خانمانی و فقر
و بیکاری
بیداد میکند ،
حدود یک میلیارد
از سوتغذیه
رنج میبرند و
بیشتر از آن
از درمان مناسب
و اب آشامیدنی
سالم بی بهره
اند ؟ و یا در
ده سال اخیر
فقط در
خاورمیانه حدود
یک میلیون
انسان قربانی
جنگ و اشغال و
توحش شده اند
؟ نه ، مردم و
یا اگر درستتر
گفته باشیم
بسیاری از آنها
کور و کر
نیستند و از
این فجایع خبر
دارند اما در
عین حال
واقفند که با
چرت زدن و
زانوی غم بغل گرفتن
، نه از این غم
و اندوه کاسته
می شود و نه
چاره ای برای
مشکلات بشریت
پیدا می شود . اما
برای مقاومت
در برابر
ناملایمات
زندگی و مهمتر
از آن مبارزه
برای حقوق حقه
اکثریت محروم
، نیاز به
شارژ باطری است
که اکسیر آن ،همانا
شادی و
پایکوبی و
ورزش و زندگی
سالم است .
برای اینکه از
پس غم و اندوه
فردی و جمعی
برآئیم نیاز
داریم که تن و
روان خود را
سالم و شاداب
نگه داریم .
سعدی شاعر
سرزمین ما می
گوید : " تو که
از محنت
دیگران بی غمی
- نشاید نهند
نام تو آدمی "
و نیک واقفیم
که : " چو عضوی
بدرد آورد روزگار
، دگر عضوها
را نماند قرار
" اما بی قراری
ما برای
جاودانه و همگانی
کردن شادی و
آزادی است نه
غمگساری زاهدانه
و از روی
استغاثه برای
آرامش
محرومان . ما
شادی را به
روز محشر
حواله نمی
دهیم ، همین
جا و از همین
حالا در پی آن
هستیم و هیچ
ابایی از
درافتادن با
دشمنان شادی و
شادابی مردم هم
نداریم ، حتی
اگر " غم لشگر
انگیزد و خون
عاشقان ریزد "
!! شادی چون
اکسیژن نیاز
حیاتی تن و
روان ماست ،
اما در عین
حال برای ما
ایرانیان ، شادی
به لحاظ
ممنوعه بودنش
، معنای سیاسی
و بار اجتماعی
سنگینی نیز دارد
چون در سایه
رژیمی متعلق
به عصر
شترچرانی زندگی
میکنیم که رقص
و پایکوبی و
موسیقی
و نوا و عشق
را ممنوعه می
پندارد و تک
خوانی زنان را
گناهی کبیره .
در نظامی که
از امام راحلش
تا امام حاضرش
، گریه و عزا و
ماتم را بپا
دارنده خیمه
شرع انور
میدانند و با
صراحت راز
بقای
اسلامشان را
در تداوم زاری
می انگارند ،
شلیک هر خنده
، جنباندن هر
پیکری و صدای
هر سازی و
آوای هر
خواننده ای ، مبارزه
ای است با
تحجر و توحش .
شاید به همین
خاطر است و
ناشی از این
خطر است که در
هیچ جای جهان
رقصندگان
ترانه Happy را
بازداشت و
محکوم به "
ترویج فساد و
رابطه نامشروع
" و سپسس شلاق
و جریمه و حبس
، نمی کنند
الا در
رژیمهای داعش
زده ای چون
ایران
و ... . وقتی
حکومتی با
زاری زنده
میماند طبیعی
است که با
شادی خواهد
مرد !
راز جهانی
شدن ترانه فارل
ویلیامز،
لزوما به
معنای بی بدیل
بودن شعر آن
نیست ، نیاز
انسان معاصر
است برای شادی
و شادابی در همین
دنیای واقعی ،
و اصلا هم نمی
خواهد این حلوای
نقد را با
بهشت نسیه
زاهدان و
مرتاضان عوض
کند . آری ما
خود را شاد
نگه میداریم
نه برای فراموشی
غم دیگران و
رفتن به
کومایی که
حاکمان جهان
از ما طلب
میکنند ، بلکه
برای تندرست
نگه داشتن
خویش و کسب
انرژی
افزونتر برای
مقابله و
مقاومت در
برابر نابرابریهای
جهان متناقض
کنونی . جهانی
که ابزار و
امکانات لازم
را برای لذت
بردن از زندگی
و شادی ، از
میلیاردها
نفر از ساکنان
خود دریغ
میکند و با
اینکار هر دم
بر دامنه
انواع
بحرانهای سیاسی
و اجتماعی و
اقتصادی می
افزاید و
هیولای تحجر و
توحش را در
جای جای این
جهان
بازتولید میکند
.
با این
همه با پیام
نهفته در
ترانه هپی
موافقیم که
باز ناگزیریم
شاد باشیم و
بمانیم . به
این امید که
روزی ایام ، به
کام همگان
باشد !
از کارزار
جهانی تلاش
برای آزادی
فوری سازندگان
کلیپ هپی در
ایران حمایت
میکنیم و
همگان را نیز
به حمایت از
آن فرا
میخوانیم !
زنده
باد شادی ،
آزادی و
برابری
کمیته مرکزی
سازمان راه
کارگر
25
سپتامبر ۲۰۱۴